۱۳۹۱ مهر ۹, یکشنبه

مبادا حسرت این روزها رو بخوریم


این روزها همه در بهت و حیرت افزایش بی وقفه ارز و طلا و مایحتاج عمومی هستیم و همه سعی داریم که اخبار گرانی ها  و بی عرضگی ها و بی تفاوتی هارو نشون بدیم. عده ای هم طبق معمول جکی می سازنن و باعث خنده ای می شن و اما حواسمون نیست که اگه مردم آسیب پذیر در حال حاضر در بهت بسر می برن. بی گمان سران مملکت هم بشدت نگران اوضاع هستند. حتی اگر که در گرانی های اخیر (به قوا احمد توکلی) دست داشته باشن. بی شک اونها هم نگران افزایش نارضایتی عمومی، تامین منابع پولی برای پرداخت حقوق و راه اندازی مملکت هستند. به هر حال سردگمی این روزها تنها گریبان مردم رو نگرفته و این فرصتی هست که نباید از دست بره. در شرایطی که حکومت مشغول چکنم چکنم هست و گیج زدن کوچک ترین فشاری که از سوی مردم به این دولت متزلزل وارد بشه بسیار کاریه! لازم نیست مردم برن تو خیابونها بریزن چون عاقلانه نیست و حکومت هم در حال حاضر همچون سگ هاریه که کنترلش دست هیچ کسی نیست. لازم نیست که مردم اسلجه بردارن (من قبلا اعتقاد داشتم که مبارزه باید به سمت و سوی مسلحانه پیش بره چون همچین وضع وخیمی رو برای اقتصاد تصور هم نمی کردم!) تنها یک اعتصاب کم هزینه و حاضر نشدن مردم در اجتماع و سر کار این حکومت رو فلج می کنه. کاش به جای گزارش لحظه ای ارز و طلا و سکه انرژیمون رو بزاریم برای نشون دادن قدرت مردم و کارایی یه اعتصاب سراسری. اگه که میلیونها نفر سر کارشون حاضر نشن باور کنین رژیم قادر به زد و بند و زندان و شنکنجه نیست.مسلما بی هزینه نیست. اما باور کنیید بسیار کاری و سریع عمل خواهد کرد. اعتصاب سراسری راه نجات این روزهای مردم ایران زمین است! مبادا بعدها حسرت این رو بخوریم که در این بلبشو فرصت تجدید قوا رو به رژیم دادیم. مبادا بعدها حسرت این رو بخوریم که قویترین، کارآمدترین و کم هزینه ترین راه مبارزه خودمون رو فراموش کرده بودیم و فرصت تاریخی نجاتمون بدست خودمون رو از دست داده بودیم. مبادا ...

۱۳۹۱ شهریور ۲۰, دوشنبه

کسی از مسئولان مملکت خبری داره؟ چرا صدای کسی در نمی یاد؟ نکنه جملگی فرار کردن؟

۱۳۹۱ شهریور ۱۹, یکشنبه

زمان زمان بیداری دوباره جنبش

اولین چیزی که باید بررسی شود علت سکون جنبش است. دقیقا جنبش از چه زمانی دچار رکود شد؟ به نطر من قلع و قمع مردم و زد و بندها هیچ دلیلی برای رکود جنبش نبود و به احتمال زیاد اگر سکان جنبش دست شخصی خردمند بود مدتها پیش مردم ایران جشن پیروزی رو گرفته بودن. رکود از اونجایی شروع شد که طرح هایی مثل سه شنبه های خرید و قدم زدن های خیابونی وارد ماجرا شد و من هنوز بعد از این دو سال فکر می کنم که اون طرح ها رو کسانی از دل رژیم به خورد مردم دادن تا نشون بدن جنبش اونقدرها هم جدی نیست. دقیقا در مرحله ای که ایران زیر ذره بین رسانه ای دنیا بود و هر حرکتی می تونست ضربه ای شدید به این رژیم وارد کنه. طرح هایی چون سه شنبه های خرید و پنج شنبه های سکوت و اعتراض و ... قضیه قیام مردمی رو به شدت لوث کرد. در حالی که می شد با طرح هایی مثل اعتصاب، ریختن به خیابونها و اعتراض به گرانی و ... پایه های این رژیم رو که  به شدت پوسیده است رو برای همیشه از جا کند. سخن از گدشته نه برای سرکوفت و اشاره به سادلوحی و .. اینهاست که تنها برای این بود که بدونیم اشتباهات کارمون کجاست. بارها گفتم که نگاهی به قیام مردم کشورهای عربی نشون می ده که هیچکدوم از این قیامها از تاکتیک شل کن سفت کن و استراحت در وسط قیام و ... استفاده نکردن. بهر حال مقدمه ای بود بر چیزی که در زیر می گم. هیچ زمانی در این بیش از 30 سال حکومت آخوندی رژیم تا به این شدت زیر فشار نبوده. جدا از فشارهای بین المللی و تحریم های گسترده، شایعه ورشکستگی بانک مرکزی چیزی نیست که بشه به آسونی از کنارش گذشت که به نطر من دور از انتظار هم نیست. در این شرایط بهترین راه مبارزه اعتصاب سراسری مردمه. چیزی که هست کمر مردم رو بار گرونی به شدت خم کرده. فراموش نکنیم که در خیلی از اعتراضات خیابونی برای اونهایی که نان شب مهترین دغدغه زندگیشون بوده و به همون تکه نانشون دل خوش بودن و از ترس از دست دادن شغل  به بقیه مردم نمی پیوستن الان اون ترس رو ندارن. مشکلات اقتصادی رو دست کم نگیریم و با آگاه ساختن مردم عامی و مشکلات پیش روی اونها زمینه رو برای یه اعتصاب و اعتراض سراسری آماده کنیم. شرایط و زمان اعتصاب رو هم می تونیم با هم تعیین کنیم. پتانسیل نیروهای دلسوز اپوزیسیون خارج از ایران رو دست کم نگیریم و تلاش کنیم قبل از حمله و یا هر تلاش بیرونی برای سرنگونی رژیم این ما باشیم که برای آزادیمون بهایی داده باشیم


۱۳۹۱ شهریور ۱۵, چهارشنبه

در آستانه 34 امین سالگرد انقلاب اسلامی چند پرسش ساده از طرفداران دو نوع حکومت در ایران به ذهن من رسیده. لطفا طرفداران هر دو گروه پاسخ بدهند. باشد که با بحث مخترمانه و معقول جوانان این مملکت با دید بازتری برای آینده خودشان تصمیم بگیرند

نوع حکومتی که این آقایان به آن تمایل دارند توضییح دهند.
نطر این دو بزرگوار در مورد شخصیت و منش خمینی چیست؟
تعربف دوران طلایی امام خمینی!
نوع حکومت مورد نظر آقایان میر حسین موسوی و رضا پهلوی چسیت ؟
نقش زنان در حکومت مورد نظر این دو چیست؟
نقش دین؟
رابطه ایران با کشورهای غربی؟
ولایت فقیه چه جایگاهی در حکومت مورد نظر این آقایان دارد؟
نظر این دو بزرگوار در مورد گرورگانکیری، جنگ هشت ساله و ... چیست؟
نطر این دو در مورد شعار نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی چیست؟


با تشکر یک پرسشگر!